چرا نمیتونم فراموشت کنم؟

بانوی قصه من؛ چرا هرکاری میکنم، نمیتونم فراموشت کنم؟! مگه من چه گناهی کردم که محکوم شدن به «تا ابد عاشق شدن و نرسیدن»؟ خسته ام، خیلی ...

پدر است دیگر ...

پدر است دیگر؛ گاهی دلش میخواهد ته دیگ هایی را که به اسمش پسرش درست شده، بخورد! :)

اینجا خرمشهر؛ شهر مقاومت

سلام. چندجا هستن که از فقط با حضورم اونجاها، آرامش و حس خوبی بهم دست میده! مثل بیروت و مثل «خرمشهر»! اینجاهاست که اصلآ دلم نمیخواد برگردم و دلتنگ نمیشم. وجه اشتراک همه جاهایی هم که توشون آرامش دارم «مقاومت» هست ...

آغوش هایی که ترجیح میدهم!

من سلام و احوالپرسی و آغوش گرم و مخلصانه و از سر دلتنگی «ابراهیم نیسی» و «میثم» و امثالهم رو ترجیح میدم به صدها سلام و احوالپرسی از روی تکبر و غرور آدم های «به ظاهر» بزرگ

یکی انگار داره دل رو به یه جای غریبی میکشونه ...

سلام. خدا خواست و کاملآ اتفاقی، عازم راهیان نور شدم؛ اونم با یه کاروان مشتی! دلم واقعآ برای خرمشهر تنگ شده! باشد تا رستگار شویم ...

لعنت به این زندگی!

لعنت به این زندگی لامصب که هروقت عجله داری و دیرت شده، همه چیز دست به هم میده تا بیشتر دیرت بشه! امروز همش اینجوری بودم! الانم ساعت 4:15 امتحان فاینال عربی دارم، هنوز مترو نیومده ...

دلم آرامش میخواد!

دلم آرامش میخواد؛ آرامشی از جنس روزای اول آشنایی با "او"! آرامشی که فکر نکنم به این زودی بهش برسم ...