یاد باد آن روزگاران

سلام. این عکسو فروردین 91، در سفر سوریه و لبنان، از تو اطاقمون از طبقه دوم هتل «الساحه» تو ضایحه جنوبی بیروت گرفتم. یادش بخیر! البته جاتون خالی همچین مریض شدم که یک روز و نیم از دور خارج بودم و درحال استراحت و بالا آوردن! شانس آوردیم یه دکتر باهامون بود. وگرنه معلوم نبود چقد طول میکشید خوب شم.
بیروت رو خیلی دوست دارم. شهری تر و تمیز با مردمی صمیمی و خونگرم (خصوصاً در برخورد با ایرانیا) و اکثراً خوش قیافه و خوش تیب و خوش لباس! حتی مذهبی هاشون! لبنانی ها خیلی به ظاهر اهمیت میدن. ماشینای آنچنانی، لباس های آنچنانی و ... . مثلاً شاید طرف خونه درست و حسابی نداشته باشه، اما ماشین آخرین مدل داره! کلاً به قول یکی از دوستان، خیلی عیاش هستن و به خودشون خوب میرسن!

منی که جدا افتاده ام ...

هنوز هم به عادت بیروت، شب ها بعد از شام راه میروم تا حداقل عادت های خوب را از یاد نبرم؛ منی که مدت هاست جدا افتاده ام ...

نسکافه یا قهوه عربی؟!

سلام. جدیداً عاشق نسکافه شدم! خیلی بهم میچسبه! تو قطار، تو خونه، تو دانشگاه! یه حسی دارم بهش تو مایه های حسم به اون دختره! دوسش دارم. برعکس قهوه عربی که واقعآ ازش متنفرم! به نظرم مزه ته سیگار میده! سوریه که بودیم، ملت مث ما که خیلی چایی میخوریم، قهوه عربی میخوردن!
یادمه روزای اول ، تو دمشق هرجایی میرفتیم برامون قهوه عربی می آوردن و رفیقم هم برای اینکه اذیتم کنه (میدونست بدم میاد)، به شوخی میگفت اگه نخوری، انگار بهشون توهین کردی بهشون و من از روی اجبار میخوردم و تا قهوه بعدی، تلخیش زیر زبونم می موند! یادش بخیر ...